Como o prometido é débeda, aquí tedes as receitas correspondentes ás saborosas sobremesas de outono que participaron no concurso organizado polo noso Departamento de Normalización Lingüística o pasado mes de novembro e que todos puidestes degustar o día do magosto no centro.
Para ver unha receita e o nome do seu resposteiro, só tedes que premer co rato sobre a foto que desexedes.
Que non se vos faga auga na boca!
.JPG)
.JPG)
A celebración do 10 de decembro como o Día Internacional dos Dereitos Humanos ten a súa orixe en 1950. Ese ano, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas invitou a todos os Estados e organizacións interesadas a que nesta data se conmemorase a aprobación da Declaración Universal dos Dereitos Humanos, realizada en 1948.
Motivados polos desastres tan tremendos ocorridos durante a Segunda Guerra Mundial, todos os países tomaron a firme decisión de crear un código moral, ético e sobre todo xurídico que amparase os que dende a Revolución Francesa se recoñecían como os dereitos inalienables do home.
O home e a muller pasaron a ter dereitos a nivel internacional, pero moitos deles aínda non están totalmente desenvolvidos. Ata son de difícil posta en práctica “grazas” aos obstáculos que se empeñan en poñer no seu camiño nacións (entre elas as máis poderosas do Planeta) que nun primeiro momento os subscribiron. De feito, a maior parte das organizacións creadas a partir da Segunda Guerra Mundial, despois do nacemento da propia Organización das Nacións Unidas, aínda prorrogan os seus mandatos e seguen cumprindo unha necesaria función para garantir, promover e salvagardar o cumprimento dos Dereitos do Ser Humano.
É necesario recalcar unha vez máis a importantísima función que cumpre a Educación para que non se violen os dereitos humanos no mundo. En efecto, canto máis coñezan os pobos os seus propios dereitos e respecten os dereitos dos demais, maior probabilidade haberá de que vivan xuntos en paz. Só se instruímos á xente acerca dos dereitos humanos poderemos aspirar a evitar a vulneración dos mesmos e, con iso, aspirar tamén a fuxir dos conflitos.
Quen ía pensar que a Gastronomía era un filón para a Literatura? Pois si, grazas ao Proxecto Lector todos estamos descubrindo que a arte do bo comer e do bo beber serviron de pretexto aos literatos de todos os tempos para escribir multitude de obras. E é que se o xantar é un gran pracer, ler sobre manxares tamén pode chegar a selo.
Por iso, porque o que pretendemos é que comprobedes como se pode gozar coas lecturas gastronómicas ben elixidas, vos queremos recomendar o seguinte libro editado por Planeta:
Trátase dunha antoloxía composta por catorce contos doutros tantos marabillosos escritores da talla de Isabel Allende ou Mario Benedetti, por poñer un exemplo. Os títulos incluídos son estes:
Oda al caldillo de congrio, de Pablo NerudaE para ir abrindo boca, aquí tedes o primeiro deses relatos. Esperamos que vos relambades de gusto.
ODA AL CALDILLO DE GONGRIO
(Pablo Neruda)
Neste libro, situado entre a ficción e a realidade, a autora catalana Gemma Lienas trata todas as formas de violencia ás que se poden enfrontar as rapazas adolescentes e proporciona recursos para saber reaccionar axeitadamente nas situacións de perigo.
Despois de dúas aventuras amorosas e con ganas de tomarse unhas vacacións sentimentais, Carlota decide empezar un diario sobre a violencia de xénero. A partir dos testemuños que vai recollendo, algúns deles moi achegados, e da información que recibe de parte da súa nai, da súa avoa e da súa tía, Carlota escribe ese diario no que tamén fala da violencia escolar e da violencia infantil.
FICHA DO LIBRO
Valen de algo as campañas publicitarias contra a violencia de xénero cando, por outra banda, continúan a ser permitidos moitos anuncios nos que a muller aparece como un reclamo erótico ou, mesmo, semella estar sendo agredida por un home? Sinceramente, os responsables deberían tomar cartas no asunto dunha vez por todas.
O seguinte vídeo é unha denuncia contra ese tipo de publicidade que ninguén acaba de erradicar.
O pasado día 11 de Novembro, os nosos alumnos de 1º ESO realizaron a primeira das saídas extraescolares programadas para este curso. Agora tres deles, Eva, Irene e Sergio, vos queren contar coas súas palabras que fixeron aquela mañá.
O martes fomos a visitar a Aula de Natureza de Siradella. Alí nos puxeron un vídeo sobre as aves e nos ensinaron que é o que comen. Todas teñen uns enormes peteiros para poder coller os pequenos organismos que quedan soterrados na area cando baixa a marea.
Nese mesmo centro hai unhas máquinas coas que se pode xogar a relacionar imaxes de distintas aves cos sons que fai cada unha delas. Tamén puidemos ver como son as bateas, pois teñen unha pequena.
Logo fomos á praia de Vilalonga, onde nos deron uns prismáticos para observar ás aves como, por exemplo, garzas, garcetas, cormoráns, viruricos, etc. Máis tarde nos levaron ás Lagoas de Rouxique, que se orixinaron cando despois de escavar para sacar arxila, eses furados se encheron de auga. Alí tamén había moitas aves coas súas crías e grazas aos prismáticos vímolas perfectamente.
Tras devolver os prismáticos nos puxemos a apañar algunhas buguinas e así rematou a nosa primeira excursión co Instituto.
Este é o lema que o Ministerio de Educación, Política Social e Deporte elixiu para a súa campaña contra o castigo físico infantil, a cal se inicia hoxe, coincidindo coa conmemoración do Día Internacional da Infancia, e que se dará a coñecer ao público a través do seguinte anuncio publicitario:
En 1959, as Nacións Unidas aprobaron a Declaración dos Dereitos do Neno que incluía 10 principios. Pero non era suficiente para protexer os vosos dereitos porque legalmente non tiña carácter obrigatorio. Por iso, en 1978, o goberno de Polonia presentou ás Nacións Unidas a versión provisional dunha Convención sobre os Dereitos dos Nenos. Tras dez anos de negociacións con gobernos de todo o mundo, líderes relixiosos, ONG, e outras institucións, logrouse acordar o texto final da Convención sobre os Dereitos do Neno, o 20 de Novembro de 1989, cuxo cumprimento sería obrigatorio para todos os países que a asinasen. A Convención converteuse en Lei en 1990, logo de ser asinada e aceptada por 20 países, entre eles España. Hoxe a Convención xa foi aceptada por todos os países do mundo, agás dous (Somalia e Estados Unidos).
Como sempre está ben botar un sorriso, vos traemos a Mafalda, unha verdadeira especialista na loita polos seus dereitos.
— Profe, para que serven as Matemáticas?
— Para preparar o mellor sándwich de queixo que poidas imaxinar.
Aínda que o pareza, isto non é un chiste, xa que un grupo de científicos ingleses da Universidade de Bristol desenvolveron unha fórmula que, segundo eles, garante a elaboración dun sándwich de queixo cheddar perfecto.
Postos a ser insolentes, poderiamos preguntarnos como raios unhas persoas tan intelixentes malgastan o seu tempo e o diñeiro de moitos en algo tan absurdo. A resposta é bastante sinxela: un famoso comerciante de queixos do Reino Unido patrocinou unha campaña publicitaria baseada neste extravagante estudo.
A fórmula conta nada menos que con 9 variables ou incógnitas (os nosos alumnos xa se asustan cando ven máis de unha!), que representan aos distintos compoñentes do sándwich, incluídos o grosor do queixo e do pan. Evidentemente, non pretendemos que ninguén a aprenda, pero tampouco pasa nada por botarlle unha olladiña, non credes?
A fórmula obtida é a seguinte:
onde,
W = grosor do queixo cheddar (en mm)
b = grosor da rebanda de pan
d = modificador do sabor da masa
s = grosor da margarina ou manteiga
m = grosor da maionesa
c = modificador da cremosidade
v = grosor do tomate
p = profundidade do pickle (encurtido típico dos bocadillos ingleses)
t = modificador de consistencia do queixo
l = grosor das follas de leituga
Vista a formuliña, existen poucas posibilidades de que a algún humano se lle ocorra utilizala para prepararse un sándwich.
Ante tanta complicación, a empresa patrocinadora creou, en colaboración con estes científicos, un medidor da perfección deste tipo de emparedados, o cheddarómetro. Así, usando a catadores e complexos mecanismos de medición, afirman trazar o mapa de sabor de centos de mostras de queixos cheddar para determinar a cantidade axeitada para lograr o sabor perfecto en cada caso, dependendo do recheo que acompañe ao queixo. Tamén aseguran que os resultados da investigación foron extrapolados para producir unha fórmula que teña en conta as características modificadoras de cada queixo e a proporción de recheos máis populares, conseguindo un resultado matemático de sabores co obxectivo de calibrar o grosor adecuado do cheddar.
E para maior comodidade do usuario, a empresa puxo en marcha unha páxina web na que ese cheddarómetro se encarga de realizar todos os cálculos matemáticos, á vez que dá a coñecer os queixos que elabora. Ao final, proporciona unha lista de ingredientes coas cantidades e medidas exactas para poder facer un gran sándwich.
Quen dixo que as Matemáticas son algo abstracto se agora ata podemos comer grazas a elas?
Sexan concretas ou abstractas, dende aquí vos invitamos a que probedes a maquiniña inventada por este grupo de ingleses. Premede sobre a imaxe e contádenos como saben os vosos “sándwiches perfectos”.
Por que será que todo o mundo está desexando que chegue o día do Magosto?
Quizais vendo as seguintes imaxes vos fagades unha idea do "conciencidada" que está a comunidade educativa do IES de Barro coa idea de participar nunha festa tan tradicional coma esta.
Pero, ademais de facer suar aos nosos rapaces cun montón de xogos para logo ofrecerlles unhas castañas e uns chourizos asados ben quentiños, este ano o Departamento de Normalización Lingüística tamén organizou un concurso de sobremesas de outono, o cal resultou ser todo un éxito.
Aínda que preferimos dedicar unha entrada exclusiva ás receitas presentadas, aquí tedes un adianto. E, tede coidado, porque comer polos ollos tamén engorda!
Quen nos ía dicir que a morte daría tanto xogo á hora de ler sobre ela? Parece que a todos nos gusta iso do morbo, pois as lecturas propostas aos alumnos en relación con este tema foron moitas, variadas e, afortunadamente, unha gran parte delas non os deixou indiferentes, que é do que se trataba.
E agora, que? Pois agora toca... comer!
En efecto, aínda que o listón nos quedou un pelín alto para abordar o seguinte tema da lista, aquí nada nos asusta, así que nos puxemos os gorros de cociñeiros e xa estamos coas mans na masa buscando lecturas amenas sobre a Gastronomía.
Para ser sinceros, algúns pensaban que o único que poderían facer sería ler receitas de cociña cos rapaces durante o próximo mes, pero o certo é que hai boa vontade por parte do Claustro e xa empezaron a aparecer uns cantos textos bastante amenos.
Esperamos non nos queimar os dedos ao preparar esta gran torta, pero, sobre todo, desexamos que vos aproveite a tod@s.
A orixe desta festa pérdese na noite dos tempos e posiblemente sexa a mestura das tradicións e ritos dos diferentes pobos que pasaron por esta terra.
Así, para os celtas, o Samaín (31 de Outubro) era a última noite do ano e considerábase un momento propicio para presaxiar o futuro. Pensaban que nesta data as portas do “outro mundo” quedaban abertas e que as ánimas dos defuntos e outros espíritos invadían por unhas horas o mundo dos vivos; as ánimas dos finados volvían visitar ás súas familias na súas antigas casas para quentarse a carón do lume da lareira e comer os alimentos que lles tiñan preparados os seus parentes. Os celtas tamén acendían grandes fogueiras e colocaban as caveiras iluminadas dos seus inimigos no máis alto dos castros para espantar aos espíritos malignos. De aí pasouse a facer caveiras coa cortiza das cabazas. Esta tradición conservouse ata os nosos días en toda Galicia, aínda que recibindo nomes diferentes en cada lugar: calacús polas Rías Baixas, caveiras de melón en Cedeira, calabazotes en Ortigueira, colondros en Ourense… etc.
Os romanos, despois de conquistar territorios habitados por pobos célticos, engadiron ao Samaín elementos da súa festa da colleita, que se celebraba o 1 de Novembro na honra de Pomona, deusa dos froitos e das árbores, á quen facían distintas ofrendas. Por iso, hoxe en Galicia consérvase o costume do Magosto, consistente nunha festa onde se comen castañas, aínda que existen outras comidas e doces típicos destes días.
Os cristiáns celebran o 31 de Outubro a véspera de Todos os Santos. Os católicos recordan aos seus mortos e axúdanos a saír do purgatorio coas súas pregarias e acendendo candeas que deben estar prendidas ata que se consuman. A Igrexa designou o 1 de Novembro como Día de Todos os Santos no século IX, agardando ata o século XII para nomear o 2 de Novembro como o Día dos Fieis Defuntos, cristianizando deste xeito a festa celta dos mortos.
Na actualidade, en Galicia consérvase unha mestura de todas estas trad
icións. Así, acéndense cabazas ou calacús (as caveiras dos inimigos dos celtas); cócense castañas con anís para as ánimas do purgatorio e outros espectros (ofrenda de froitos á deusa Pomona); acéndense e aliméntanse pequenas candeas que flotan dentro de cuncas con auga e aceite, de forma que cando se consomen é porque unha ánima do purgatorio xa alcanzou a luz (salvación das ánimas cristiás e efecto buscado polos druídas celtas coas súas fogueiras).
Coa cristianización, a Igrexa prohibiu moitos destes milenarios ritos por consideralos pagáns, sendo os nenos quen os transformaron e continuaron as celebracións suplantando con disfraces aos defuntos e percorrendo as casas do pobo, onde interpretaban cantigas de agradecemento se os recibían con carne, pan, viño e doces que gardaban nas súas bolsas; pero, se non lles tiñan nada preparado, as cantigas eran de escarnio cara os da casa.
Polo tanto, aínda que existe a crenza xeneralizada de que a Noite dos Calacús, Samaín, ou Halloween é unha festa importada dende USA, en realidade sucede todo o contrario. En efecto, os dous millóns de galegos que emigraron a América dende o século XIX e os emigrantes irlandeses e doutras nacións céltico-atlánticas que marcharon a Norteamérica foron os que levaron alí a celebración do Día de Defuntos, a cal, por desgraza, regresa a nós hoxe en día en forma de Halloween desvirtuado e cutre, convertido nun comercial entroido festivo carente do fermoso significado máxico e ritual que tiña noutros tempos pasados a Noite dos Calacús.
Que como se fai iso? Premede sobre a fotografía e o veredes.
(Vía PBSparents)
.jpg)
Onte, o Ministerio de Cultura concedeu o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil ao noso querido Agustín Fernández Paz, pola súa obra O único que queda é o amor, distinguíndoa así como o mellor libro publicado en 2007 en calquera das linguas oficiais que se falan en España.
Dende Bibliobarro querémonos sumar aos centos de felicitacións recibidas nas últimas horas por este gran escritor, sen dúbida, un dos máis solicitados polos nosos usuarios, e invitarvos a tod@s a que leades este conxunto de pequenos relatos nos que o amor actúa como fío condutor de todos eles.
Se desexas ter máis información sobre este libro podes premer sobre a imaxe da dereita.
"ABRE AS PORTAS e entra". Entra neste espazo que agarda por ti, neste ámbito onde cada palabra é un don que recibimos como agasallo. Percorre todos os recantos desta casa da liberdade, respira este aire que non sabe de fronteiras, déixate levar polo río de recendos que anuncia os tesouros da biblioteca. Estamos nun lugar especial, sería imposible confundilo. Desde o ceo debe de verse como un punto de luz brillando coa intensidade maior, como un aleph que contén a memoria e os soños da humanidade. Unha luz, si. Unha luz que escintila coma un faro entre as tebras, co rítmico latexar dun corazón inmenso que expande ondas de liberdade e de esperanza polo territorio que a circunda."
Con estas palabras comeza o pregón que hoxe lerá o escritor Agustín Fernández Paz en Santiago de Compostela, co gallo da celebración do Día da Biblioteca. Trátase dun fermoso texto no que este galego xa universal nos invita a todos a gozar da maxia da lectura, ao tempo que nos fai tomar conciencia do importante papel representado polas bibliotecas (por todas as bibliotecas) dentro da sociedade.
Se o desexades, na seguinte ligazón podedes ler o pregón completo, consultar o programa dos actos que van ter lugar durante esta xornada na capital galega e contemplar o cartel elaborado especialmente para esta conmemoración polo ilustrador Xosé Cobas.
A verdade, é un gustazo escoitar aos rapaces pedir que comece outra vez a actividade do noso Club de Lectura, así que non lles queremos facer agardar por máis tempo.
Dado que A Morte é o tema proposto para este mes dentro do Proxecto Lector do centro, Paseniño tamén quere subir ao carro, de forma que eliximos como primeira lectura da "nova tempada" o clásico El sabueso de los Baskerville, escrito por sir Arthur Conan Doyle e protagonizado por unha das parellas máis famosas da Literatura universal, o detective Sherlock Holmes e o seu inseparable amigo o doutor Watson.
Nesta novela, dacabalo entre o relato de misterio e o conto de terror, Holmes trasládase aos inhóspitos e desolados ermos da rexión de Dartmoor, onde se deberá enfrontar ao reto de resolver un enigmático crime relacionado co espectro dun can diabólico e sobrenatural, instrumento da maldición que pesa sobre unha familia.
Podédesvos resistir a ler algo así?
Quen dixo que as Matemáticas non son unha ciencia exacta? Que non o credes? Pois, xa que estamos a ler sobre a morte, aquí tedes un exemplo que nos vén que nin pintado:
Abraham de Moivre (Vitry-le-François, 1667 - Londres, 1754) foi un matemático francés que pasou á posteridade fundamentalmente pola fórmula que leva o seu nome e polos seus traballos no campo da probabilidade e da inferencia estatística.
Coñeceu a científicos tales como Isaac Newton e Edmund Halley. De feito, cando alguén lle ía consultar a Newton sobre algún tema matemático, el enviábao con De Moivre dicíndolle: "... vaian xunto de Abraham De Moivre: el sabe moito máis ca min destas cousas".
Pero, aínda que a súa vida e obra son dignas de destacar, a súa morte resulta moito máis interesante, sendo esta un deses relatos a medio camiño entre a realidade e a lenda urbana, pero que, sen dúbida, dan que pensar.
En efecto, dise que sendo xa un ancián, De Moivre caeu na conta de que necesitaba durmir 20 minutos máis cada día. Tras calcular a data na que acumularía 24 horas de sono consecutivas, anunciou esta como o día da súa morte, tal e como así ocorreu finalmente. A causa oficial quedou rexistrada como "somnolencia". Era o 27 de novembro de 1754 e De Moivre tiña 87 anos.
En definitiva, aplicou un razoamento lóxico a un problema, chegou a unha conclusión e foi consecuente cos seus descubrimentos.
Pódese ser máis matemático?
10 cousas sobre a morte
Se queredes coñecer outras "curiosidades" podedes consultar estoutras ligazóns: A, B.
Logo dun curso no que o Proxecto Lector non terminou de callar entre os/as membros do noso Claustro, por non ter chegado a un consenso nin no como nin no cando levalo a cabo, parece que, por fin!, agora si atopamos a luz e moitos dos problemas que se expuñan desapareceron ou, polo menos, se suavizaron.
Así, con respecto ao como decidimos dedicar cada mes a un tema específico, de forma que os/as docentes deberán propor aos/ás seus/súas alumnos/as lecturas que, enfocadas dende as súas respectivas áreas, fagan referencia dun ou doutro xeito ao asunto que nos ocupe nese momento.
Á súa vez, no tocante ao cando pensamos que o mellor sería non restrinxir a lectura a unha franxa horaria nin a un día concretos, senón deixar que cada profesor/a elixise aquel ou aqueles espazos lectivos que considerase máis idóneos ao longo do mes, adquirindo todos/as os/as membros do Claustro o compromiso de realizar como mínimo unha lectura en relación con cada un dos temas escollidos.
Afortunadamente, tampouco resultou excesivamente difícil decidir cales serían eses temas; é máis, foi bastante divertido, sobre todo tendo en conta que a maioría dos/as alí presentes xa levaban reunidos/as case 3 horas cando chegou o momento de falar do Proxecto Lector. Quizais por ese motivo, o tema elixido para o mes de outubro fose:
.GIF)
Dende logo, a algúns/algunhas lles pareceu un "pelín" tétrico, pero ao final todos/as coincidimos en que estando ás portas de Defuntos e de Halloween era moi axeitado á época. Ademais, se de paso conseguimos que os/as rapaces/rapazas sexan capaces de ler en todas as materias, seguro que tamén eles/as o acaban pasando de morte...
Onte, e contra todo prognóstico, a Academia Sueca concedeu o Premio Nobel de Literatura ao escritor francés Jean-Marie Gustave Le Clézio.
Este home, prototipo de cidadán do mundo e cuxa vida podería ser considerada tamén como unha novela de aventuras, empezou a escribir con tan só 7 anos e con 23 recibiu o prestixioso Premio Renaudot das letras francesas.
Pero o que nos gustaría destacar aquí e agora é a súa faceta como autor de literatura xuvenil, feito pouco habitual nun galardoado co Nobel. En efecto, entre o medio centenar de obras publicadas por este viaxeiro incansable atópanse algunhas dirixidas aos adolescentes, sendo a máis coñecida delas "Mondo e outras historias", escrita en 1978 e editada na nosa lingua en 1987 por Edicións Xerais de Galicia dentro da serie Xabarín.
Neste libro, composto por varios relatos, Le Clézio fálanos duns rapaces e rapazas de nomes exóticos que anhelan experimentar toda clase de sensacións e que descobren as súas propias fantasías grazas ás viaxes que realizan co poder da imaxinación.
Pois ben, dado que esta obra se atopaba medio esquecida nos andeis da nosa biblioteca, cremos que este é o mellor momento para rescatala e invitarvos a todos/as os/as usuarios/as de Bibliobarro a que a leades e vaiades na procura dos vosos soños, do mesmo xeito que os protagonistas desas historias.
Nesta ocasión, a cea de fin de curso tivo un sabor agridoce para os/as profes do IES de Barro, pois tivemos que despedir a dous compañeiros que xa non estarán connosco durante o próximo curso: Eugenio Tranchero e Carmen González.
Tranchero, tardaremos moito tempo en nos afacer a non escoitar cada mañá o teu saúdo ao chegar ao centro ou os teus comentarios (graciosos ás veces e maliciosos outras) sobre as novas do día, a non te ver polos corredores acompañando aos/ás teus/túas alumnos/as ao laboratorio ou dirixíndote con eles/as cara ao xardín (o teu xardín, porque esa marabilla da que agora gozamos todos foi obra túa). Pero, sobre todo, botaremos de menos a ese profesional que nunca tirou a toalla e que se emperrou en demostrar aos/ás rapaces/rapazas non só que as Ciencias poden ser divertidas, senón tamén que un/unha ten a posibilidade de ser mellor persoa cantos máis coñecementos chega a adquirir.
En canto a ti, Carmen, os poucos meses que nos acompañaches bastaron para que soubeses gañar o respecto de todo o Claustro e, o que é igual de importante, de todos/as os/as estudantes. Quen sabe? Quizais algún día volvas formar parte desta pequena gran familia, pero xa como membro definitivo. Dende logo, serías moi ben recibida, compañeira.
Non nos gusta dicir adeus, así que
Ata sempre, Eugenio!
Ata sempre, Carmen!
