18/2/08

O cabalo

Nesta comarca hai moita xente que ten unha paixón en común: os cabalos (ou as bestas, como din por aquí). Por este motivo, a noticia de que uns desalmados matasen a coiteladas a case unha decena de exemplares que vivían e deambulaban libremente polo monte, agardando a que se celebrase a tradicional festa de Rapa das Bestas de Sabucedo, anoxou a bastantes persoas e, sobre todo, deixounas abraiadas, pois non entendían que alguén puidese atacar dun xeito tan vil a estes nobres animais.
Desexamos que a xustiza poña a eses delincuentes no lugar que se merecen: a cadea. Mentres tanto, dende aquí soamente podemos condenar enerxicamente os seus actos e sentir mágoa por aqueles que desprezan a vida de calquera animal, ata o punto de torturalo.


Para rematar, gustaríanos incluír nesta entrada un poema de Xosé Mª Álvarez Blázquez, pertencente á súa obra Canle segredo, no que o autor expresa a tristeza dun home que perdeu a un amigo cando o seu cabalo morreu.



O CABALO

Un cabalo non é isa probe besta
que vós coidades, os que nunca, ¡tristes!,
tiveches un cabalo por amigo.
Un cabalo é a ledicia
que Deus puxo no mundo para os homes.

Un cabalo -¡aquil noso vello Cuco
que enterramos ao pé dun laranxeiro!-
é iso que vos eu digo, apertado e tremante,
iso que un día morre, e van os nenos
cun farol pola noite a ollar a cova
onde o sepultarán coa mañanciña...

Daquela comprendedes,
diante o burato mouro coma a noite,
qué cousa leda e fonda, sin fronteiras,
qué oco sin termo para as vosas bágoas
era o cabalo amigo, que levaba
por camiños de sol, outos e quentes,
o voso tolo degoirar de nenos.

Eu ben podo dicirvos
qué cousa sin palabras é un cabalo,
eu, que axudéi a sepultar ao Cuco,
¡e aínda a terra me cai riba da ialma!

No hay comentarios: