Desexamos que a xustiza poña a eses delincuentes no lugar que se merecen: a cadea. Mentres tanto, dende aquí soamente podemos condenar enerxicamente os seus actos e sentir mágoa por aqueles que desprezan a vida de calquera animal, ata o punto de torturalo.
Para rematar, gustaríanos incluír nesta entrada un poema de Xosé Mª Álvarez Blázquez, pertencente á súa obra Canle segredo, no que o autor expresa a tristeza dun home que perdeu a un amigo cando o seu cabalo morreu.
O CABALO
Un cabalo non é isa probe besta
Un cabalo non é isa probe besta
que vós coidades, os que nunca, ¡tristes!,
tiveches un cabalo por amigo.
Un cabalo é a ledicia
que Deus puxo no mundo para os homes.
Un cabalo -¡aquil noso vello Cuco
Un cabalo -¡aquil noso vello Cuco
que enterramos ao pé dun laranxeiro!-
é iso que vos eu digo, apertado e tremante,
iso que un día morre, e van os nenos
cun farol pola noite a ollar a cova
onde o sepultarán coa mañanciña...
Daquela comprendedes,
Daquela comprendedes,
diante o burato mouro coma a noite,
qué cousa leda e fonda, sin fronteiras,
qué oco sin termo para as vosas bágoas
era o cabalo amigo, que levaba
por camiños de sol, outos e quentes,
o voso tolo degoirar de nenos.
Eu ben podo dicirvos
Eu ben podo dicirvos
qué cousa sin palabras é un cabalo,
eu, que axudéi a sepultar ao Cuco,
¡e aínda a terra me cai riba da ialma!
No hay comentarios:
Publicar un comentario