1 x 8 + 1 = 9
1 x 9 + 2 = 11
9 x 9 + 7 = 88
1 x 1 = 1
Blogue da Biblioteca Escolar do I.E.S. de Barro
O Nacemento
A representación do nacemento de Xesús mediante figuras ten a súa base no relato que da súa infancia fan os Evanxeos de Lucas e Mateo.
A idea tívoa San Francisco de Asís (1181-1226) no ano 1223. Con ela quería amosar á xente a humanidade e a humildade de Xesús nun tempo, a Idade Media, no que o Cristianismo estaba asociado irremisiblemente ao poder e á riqueza da xerarquía eclesiástica, e no que se insistía máis na divinidade que na humanidade de Cristo. Francisco e os seus compañeiros frades buscaron entre os veciños de Greccio todo o necesario para levar a cabo tal representación: as persoas, un boi, unha mula, un neno acabado de nacer, unha palleira, ... e alí, no medio do monte, celebrou a Misa do Galo co primeiro Belén vivente.
Dende ese momento, a orde dos franciscanos encargouse de rememorar todos os anos o xesto do seu fundador. A idea espallouse moi rápido, e hoxe en día é unha práctica habitual de toda a Igrexa.
Os Reis Magos
O evanxelista Mateo preséntanos a Xesús como o novo Moisés, vido ao mundo para dar luz a todas as nacións (e non só aos xudeus). A realidade mesiánica de Xesús aparece ao longo do evanxeo de Mateo coma un segredo que se vai dando a coñecer a todos. Por iso, cando recrea o seu nacemento fala desta fermosa historia, a da adoración dos Magos, que hoxe coñecemos como a Epifanía e que celebramos o 6 de xaneiro, recordando así a revelación de Deus aos pagáns a través do seu Fillo. Ao igual que na infancia de Moisés, Mateo tamén pinta na de Xesús unha persecución, un exilio en Exipto e unha burla ao poder, que simboliza no engano dos Magos ao rei Herodes.
A tradición dos Reis Magos é un costume español e soamente se atopa alí onde os nosos antepasados o levaron. No evanxeo de Mateo nin son reis nin son tres, senón que eses datos apareceron posteriormente, sendo transmitidos de xeración en xeración.
As tradicións tamén poden cambiar ... Ou, non podían ser os magos uns moteiros que chegan de lonxe???
Santa Claus
Trátase dunha personaxe inspirada nun sacerdote mártir cristián de orixe grega chamado Nicolás, que viviu no século IV en Anatolia (Turquía). Era moi xeneroso, e gustáballe asistir a quen tiña necesidades e facer agasallos aos nenos. Iso valeulle ser das persoas máis veneradas polos cristiáns da Idade Media. As súas reliquias consérvanse na basílica de Bari (Italia), onde foron levadas cando os árabes invadiron Anatolia.
En moitas culturas europeas hai personaxes (trasgos, fadas, ...) que tamén facían agasallos aos nenos no mes de decembro. Coa chegada do cristianismo, todos eles foron asumidos na figura de San Nicolás de Bari.
A transformación de San Nicolás en Santa Claus sucedeu en América, arredor do ano 1624, cando os inmigrantes holandeses fundaron a cidade de Nova Iork. Entre os costumes e mitos destes colonos está o de Sinterklaas, o seu patrono, que celebraban en Holanda entre o 5 e o 6 de decembro. Pero esta personaxe non se asociaba a ningunha figura concreta.
O vello da barba branca e o traxe encarnado que todos imaxinamos como Santa Claus é produto do imperio Coca-Cola, que o mudou dándolle as cores da súa marca.
Este é un retrato de San Nicolás de Bari. En que se asemella ao Santa Claus que aparece nos anuncios da Coca-Cola???
O Roscón de Reis
Nos países de fala inglesa dedican o día 6 de xaneiro a quitar os adornos de Nadal. Con este motivo celebraban festas e cociñaban un pastel no que se agachaba unha faba ou unha moeda de prata. Quen as atopaba era nomeado rei xudeu ou señor da desorde e tiña a obriga de se encargar das festas desa noite.
Esta tradición deu orixe en España ao roscón de Reis, que se toma ese día e que agacha unha pequena sorpresa no seu interior.
No ano 1601 os avogados de Londres fixéronlle un encargo a Shakespeare para que escribise unha obra de teatro que falase deste costume, a cal se titulou Noite de Reis.
DEREITOS HUMANOS
Os Dereitos Humanos son o conxunto de prerrogativas inherentes á natureza da persoa, cuxa realización efectiva resulta indispensable para o desenvolvemento integral do individuo que vive nunha sociedade xuridicamente organizada. Estes dereitos, establecidos na Constitución e nas leis, deben ser recoñecidos e garantidos polo Estado. Poderiamos dicir, mesmo, que son aquelas esixencias que agroman da propia condición natural do home.
Cando falamos da palabra “dereito” facemos fincapé nun poder ou facultade de actuar, un permiso para obrar nun determinado sentido ou para esixir unha conduta doutro suxeito. E son chamados “humanos” porque son do home, de cada un de nós. O home é o destinatario destes dereitos. E así, reclaman recoñecemento, respecto e promoción por parte de todos/as e especialmente da autoridade. Por iso, estes dereitos son inherentes e inalienables. Os dereitos humanos son universais porque pertencen a todos os homes, a todos por igual, en todo tempo e lugar; atópanse de xeito innato ligados á natureza do home. Deben ser o piar das comunidades.
Porén, non son realmente respectados, existindo toda clase de violacións: privacións das liberdades fundamentais, torturas, imposibilidade de acceso aos servizos de saúde e auga potábel, uso de minas antipersoais, discriminación e actos terroristas que xeran catástrofes, xenocidio, nenos soldado, etc.
Ás veces, esquecémonos do realmente importante, ocupados como estamos no noso devir cotián. Son as cousas e as persoas cercanas as que realmente nos importan, as que nos fan sufrir ou aledarnos. Pero tamén sabemos que o noso oficio, o noso traballo, a nosa dedicación primeira e fundamental é formar a unha serie de persoas-proxecto, o cerne do futuro, as xeracións que poderán facer do mundo do mañá un universo máis xusto no que habitar. Somos educadores, e como tales, priorizamos tarefas como a que agora nos une. Debemos procurar que o noso alumnado reteña na súa retina e na súa memoria que días como o 25 de novembro, o 30 de xaneiro, o 8 de marzo… días coma o de hoxe existen porque hai persoas que sofren unha penuria diaria que contravén o espírito do ser humano que deberiamos abandeirar. É o noso labor tentar que eses sufrimentos non existan, que deixen de existiren eses días porque a sociedade do futuro, esa na que tanto temos nós que dicir –non o esquezamos, co noso propio exemplo- non as procura, non as necesita.
Por esta razón, aquí estamos, de novo, unidos por unha nova causa común, o Día dos Dereitos Humanos, denunciando a súa violación. Vímolo facendo dende hai tres días. Resulta, sen lugar a dúbidas, moi clarificador, que os nosos blogues estean unidos desde esas datas. Emotivo. Significativo. É o noso desexo seguir a loitar unidos. E conseguirémolo.
Ver: Mortadelo e Filemón na Biblioteca (1) e Mortadelo e Filemón na Biblioteca (2)
LEDE, POR FAVOR!
vía (A Nosa Biblioteca, El Documentalista Enredado)