27/2/08

Paseniño remata a súa primeira misión

Onte, Paseniño dixo adeus (ou ata logo, quen sabe?) ao libro Rapazas, primeiro dos títulos elixidos para inaugurar o noso club de lectura.

En total, foron catro intensas sesións nas que, ademais de expresar en voz alta as nosas opinións sobre cada unha das seis historias relatadas, tivemos a oportunidade de falar de temas moi importantes e de rabiosa actualidade (racismo, igualdade de xénero, cambio climático) e, tamén, doutros non tan relevantes, pero igualmente interesantes (supersticións, interpretación dos soños, vida cotiá nos pobos e aldeas, comportamento lingüístico dos/as galegos/as...).

A verdade é que non todos/as os/as integrantes do grupo participaron coa mesma énfase nas conversas, sendo o alumnado de 1º ESO quen máis motivado semellaba estar (xa podiades aprender deles/as algúns/algunhas maiores!). Esperemos que, en adiante, esa timidez ou vergonza se vaia esvaecendo e as súas aportacións aos debates sexan máis frecuentes.


Gustarianos expoñer a continuación unha especie de decálogo no que incluímos unha serie de afirmacións consensuadas coas cuestións tratadas no libro:

  • O racismo e a xenofobia son un cancro para a Humanidade.

  • A xente nova temos a obriga de intentar conseguir que o noso planeta non acabe sendo destruído polas equivocadas accións das xeracións anteriores.

  • Non debemos permanecer indiferentes ante aquelas cousas que agreden os nosos principios; debemos intervir e actuar.

  • A Educación e a Cultura combaten a intolerancia.

  • As mulleres están tan dotadas coma os homes para desempeñar calquera tarefa, sempre que a sociedade lles outorgue as mesmas oportunidades ca eles.

  • O galego non é unha lingua inferior ao castelán.

  • O destino non é algo totalmente prefixado, senón que nós somos quen de cambialo.

  • As metas da vida deben ser alcanzadas progresivamente, para así poder aprender dos acertos e dos erros cometidos na súa consecución.

  • Hai que respectar aos maiores, pero iso non significa que sempre teñan razón.

  • Sentir a presenza espiritual dun ser querido que xa morreu nos pode axudar a superar a súa ausencia física.

No hay comentarios: