9/3/09

As "silenciadas"

Ben coñecida é a frase:
"Detrás de cada gran home sempre hai unha gran muller"
Para amosar unha vez máis que os ditos populares poucas veces se equivocan, aquí tedes os exemplos dunhas cantas literatas españolas que, a pesar do seu talento, por distintas razóns quedaron relegadas á sombra dos seus ilustres compañeiros.


María Lejárraga

María Lejárraga, máis coñecida como María Martínez Sierra, escribiu no exilio unha obra autobiográfica na que explicaba por que usou o nome do seu marido (Gregorio Martínez Sierra) como pseudónimo para facerse oír.
Era unha persoa cunha intensa vida socio-intelectual e comprometida coas mulleres da súa época. Escribiu libros co nome do seu marido, moitos deles sobre feminismo, que terían pasado desapercibidos de non ser publicados por un home. Esta confesión, con todo, non serviu para que recoñecesen o seu traballo, senón para que a acusasen de embusteira e traidora ao seu home.
O exemplo de María Lejárraga é un caso extremo e excepcional, pero serve para chamar a atención sobre o feito de que moitas mulleres desenvolveron un importante labor intelectual e reivindicativo que non se quixo recoñecer naquel momento.


Compañeira de Ramón Gómez de la Serna, foi outra das "silenciadas". Co pseudónimo de Colombine loitou polo sufraxio feminino e defendeu o divorcio escribindo nun xornal, ademais de publicar as súas obras. Por todo iso foi insultada ao longo da súa carreira e tachada de mala muller.


Concha Méndez

Foi tan respectable poeta como o seu marido e participou a partes iguais no labor editorial que ambos emprenderon e que se lle adxudicaba a el. Antes de casar con Altolaguirre soportara un longo e humillante noivado con Buñuel, quen sempre se opuxo a que escribise.



Foi unha das poetas máis importantes da Xeración do 27 e unha gran tradutora, polo que sorprende que o seu traballo pase desapercibido. O seu marido foi un poeta menor, Juan José Domenchina, e, con todo, si aparece entre os poetas do 27.




Carmen Conde

Casada co poeta Antonio Oliver Belmás, soportou que este censurase e destruíse a súa obra e ela deixoullo facer porque pensaba que actuaba como seleccionador do que escribía. Chegou un día no que o poeta se deu de conta do seu erro e, entón, permitiulle escribir e publicar.



Para moitos, Zenobia é o caso máis representativo desas mulleres que permaneceron voluntariamente na sombra. Nunca se afondou moito sobre a influencia dela na obra de Juan Ramón Jiménez, pero hoxe todo o mundo recoñece xa que esa influencia está patente en todos os seus libros.
Ademais disto, Zenobia escribiu diversas obras antes de coñecelo e fixo varias traducións de libros ao castelán, entre as que destacan os textos de Tagore.


Esta non é máis que unha pequena mostra desas mulleres que sufriron do exilio intelectual nunha época na que o home era o único con poder para expresar a súa ideoloxía e o único con poder de decisión sobre quen podía ter a palabra e quen non.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Pois é verdade, un home sen unha muller non é un home. As mulleres tamén poden.