Elas non nos defraudarán

Os alumnos do noso colexio adscrito CEIP Amor Ruibal veñen pisando forte!

En efecto, dúas rapazas de 6º de Primaria chamadas Jessica Alonso Sartal e Susana Abalo Barros acaban de gañar a II Edición do Concurso de Redacción organizado pola Axencia Tributaria, o cal consistía en escribir unha carta a un suposto defraudador do erario público, ou ben, poñerse no lugar do presidente do Goberno dun país imaxinario e enviar unha mensaxe ao seu pobo explicando en que serán investidos os impostos.
Xa lles gustaría a algúns políticos poder contar nos seus equipos con persoas como estas raparigas! Seguro que o fraude fiscal desaparecería enseguida.

Nesta fotografía, tomada de La Voz de Galicia, podedes ver ás tres gañadoras (as dúas nenas de Barro e outra de Tomiño) cos seus compañeiros de clase e algúns profesores, tras recoller onte os seus agasallos.

Non soamente por ser premiadas, senón sobre todo pola orixinalidade dos seus traballos e por ter as cousas así de claras, gustaríanos que tamén vós puidésedes ler as súas redaccións. Se o desexades facer, non tedes máis que premer sobre as ligazón dos seus títulos.

Carta dirigida a un defraudador (1)

Si fueras Presidenta de un país imaginario, ¿en qué te gastarías el dinero recaudado mediante los impuestos? (2)

Un mar de bágoas por Mario Benedetti

Morreu o poeta do amor, o escritor da nostalxia e do compromiso, o autor que coa súa pluma nos fixo ver a todos que o Sur tamén existe, o home a quen a ditadura non puido dobregar, aínda que si afastar do seu país e romperlle o corazón en pedazos.

Hoxe todos os que amamos a literatura choramos a túa morte, don Mario, pero os teus versos seguirán vivos na nosa memoria e moitos continuarán dando a volta ao mundo grazas ás cancións do teu bo amigo Joan Manuel Serrat, quen un día chos pediu prestados para elevar a túa voz máis aló dos libros. Non obstante, que facer coa dor que nos produce xa a túa ausencia?

LA VIDA ESE PARÉNTESIS

Cuando el no ser queda en suspenso
se abre la vida ese paréntesis
con un vagido universal de hambre

somos hambrientos desde el vamos
y lo seremos hasta el vámonos
después de mucho descubrir
y brevemente amar y acostumbrarnos
a la fallida eternidad

la vida se clausura en vida
la vida ese paréntesis
también se cierra incurre
en un vagido uiniversal
el último

y entonces sólo entonces
el no ser sigue para siempre

Premendo sobre a imaxe superior, atoparedes unha páxina web con toda a información sobre a vida e a obra deste autor universal. Ademais, a través desta outra ligazón poderedes acceder ao catálogo de obras con voz de don Mario Benedetti, incluído na fonoteca da Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes.

Ramón Piñeiro, o neno que quería ver o tren

As homenaxes máis fermosas son, ás veces, as máis sinxelas.

(Vía YouTube)

Humor e Matemáticas... É posible?

Seguramente, a maioría de vós pensedes que as Matemáticas non teñen nada de divertido. A verdade, é que a un non lle dan, precisamente, ganas de rir cada vez que escoita falar de raíces cadradas ou de polinomios (normalmente, o efecto causado é xusto o contrario).

Con todo, e aínda que esta disciplina sempre nos foi presentada como a máis "seria" por excelencia, existen algunhas persoas capaces de facer humor á súa costa e conseguir arrincarnos un sorriso. E estamos a falar de xente da categoría de Quino, Forges e Peridis, entre outros.

Pois ben, dende o Departamento de Matemáticas organizamos unha exposición na que se amosa unha recompilación de viñetas e debuxos extraídos de libros, revistas e xornais (varios deles traducidos ao galego por nós mesmos), que, dunha forma ou doutra, fan referencia a esta materia tan temida. Titulámola As Mates no humor gráfico e foi a nosa colaboración co Proxecto Lector durante os meses de Abril e de Maio.

Non só quixemos que os alumnos lesen os chistes dos paneis, senón que, ademais, lles pedimos que se explicasen mutuamente aqueles que non comprendesen. Tamén votaron os tres mellores gags, que daremos a coñecer máis adiante, unha vez feito o reconto definitivo.

Agora deixámosvos coas fotografías tomadas na exposición ao longo destes días:

¡Bienvenus à Barro!

On vous remercie le chaleureux accueil dont vous nous avez témoigné.

Nous vous souhaitons un très bon séjour en Galice …

Voici quelques endroits que vous allez visiter:

• Le chemin de Saint- Jacques (Finisterre)
• O Grove
• La Ria de Arousa
• Cambados
• La Cave "Martín Códax"
• Saint- Jacques de Compostelle
• Les Îles Cíes

  
  

  

Programme détaillé des visites à réaliser

Bibliobarro xa é máxico

É certo, Abril é un mes moi especial.

Se hai tan só dous días uns compañeiros de Ourense nos elevaban á categoría de Maneiros, dende Silleda nos chega agora unha nova distinción. En efecto, A Biblioteca do Colmeiro, ademais de incluírnos tamén na súa lista de blogues maneiros, considéranos un blogue máxico, polo que a partir deste momento amosaremos orgullosos o logotipo do selo violeta.

Segundo os seus creadores, este selo "representa as sensações que a cor violeta traz para a nossa mente. Este prêmio é dado aos blogs que têm algumas das sensações da cor violeta. São algumas delas: magia, encantamento, graciosidade, magnetismo... e tudo aquilo que parece mágico".

Pero, a aceptación deste selo obríganos a acatar as seguintes regras:

• Exhibir o Selo Violeta no blogue xunto coas regras.
• Indicar cantos blogues consideras que merecen este selo.
• Avisar aos indicados.
• Escribir dous poderes máxicos que xa imaxinaches ter.

Imos entón coa parte máis difícil: decidir que blogues son máxicos para nós. E é que nos gustan tantos!

Está claro que existen uns cantos blogues que están na mente de todos (ANB, As Mariñas, Mesturas, O Segrel do Penedo, etc.) e que nos serven de modelo e guía a aqueles que humildemente o intentamos facer cada día un pouquiño mellor có anterior. Con todo, dende Bibliobarro queremos conceder este selo violeta a:

1. Club de Lectura Balbordo (que fariamos sen eles?; son a nosa debilidade)
2. A Biblioteca do CEIP de Pazos
3. Biblioteca Pino Manso
4. Ars Legendi
5. Bibliomanía

Polo que respecta a "revelar dous dos nosos poderes máxicos", poderiamos considerar como tales:

• Conseguir día a día que a nosa biblioteca sexa o lugar do centro máis visitado polos alumnos.
• Espertar o pracer pola lectura nun grupo de rapaces, que todas as semanas dedican un dos seus recreos a reunirse para falar de libros.
  

Asegurámosvos que estes dous agasallos nos enchen de emoción e de alegría, pois semella que o noso traballo comeza a ser apreciado fóra do noso propio instituto, o cal é tremendamente gratificante.

"Aquí ten o seu libro, grazas"

Jason Epstein, pioneiro na introdución do libro de peto en América durante os anos 50, é un dos defensores máis entusiastas da impresión de libros baixo demanda. E esta revolución ten nome e apelidos.

En efecto, chámase "The Espresso Book Machine" (é dicir, "a máquina expreso de libros"). En realidade, trátase dunha fábrica de libros sen traballadores, unha planta de impresión de aproximadamente 2,5 metros de longo por 1,25 metros de alto, que pode imprimir, aliñar, pegar, cortar e terminar un libro cada 4 minutos sen intervención humana de ningún tipo. Pode producir dez libros diferentes ao mesmo tempo e co mesmo custo que dez copias do mesmo libro. Pode fabricar libros en calquera idioma, coa espiña á esquerda ou á dereita e coas súas correspondentes tapas a todo cor, cun máximo de 550 páxinas.

Segundo Epstein, nun futuro próximo os lectores poderán seleccionar dende os seus propios computadores calquera libro xamais escrito (en Amazon, Google Books ou nunha base de datos equivalente) e encargalo en calquera idioma en que sexa publicado. Os libros non viaxarán en paquete postal dun lugar a outro, senón que serán descargados á "Espresso Book Machine" máis próxima á súa casa e impresos individualmente na calidade e no formato que resulte máis conveniente.

Pero para que a industria editorial poida facer negocio deste xeito será preciso construír miles de máquinas.

A continuación presentamos un vídeo que describe o funcionamento dunha destas "fábricas de libros instantáneos". A pesar de estar en inglés, as imaxes son o suficientemente claras como para que entendades en que consiste este novo invento.

Samuel Morse

Hoxe Samuel Morse, inventor do telégrafo e do código que leva o seu nome, cumpriría 218 anos.

Pero, que sabemos realmente deste home que cambiou para sempre o mundo da comunicación? Quizais este vídeo axude a algúns a coñecer e valorar a súa figura tal e como se merece.

Grazas, compañeiros!

Estamos moi contentos porque nos acaban de conceder un premio!

En efecto, a biblioteca amiga Unha lagoa de libros elixiunos como un blogue Maneiro, é dicir, un blogue atractivo e creativo.

Dende aquí queremos dar publicamente as grazas, xa que para nós é todo un orgullo que outros compañeiros nos consideren dignos de formar parte desa lista, sobre todo cando estamos convencidos de que aínda debemos mellorar moitas cousas na nosa edición.

Pero ser un blogue Maneiro ten tamén unha serie de obrigas:

• Exhibir a imaxe do premio "Olha que blog Maneiro".
• Exhibir o nome do blogue que concedeu o premio.
• Indicar outros 10 blogues propostos para ser Maneiros.
• Comunicar o premio aos blogues seleccionados.
• Publicar as regras.
• Comprobar que os blogues premiados seguen as normas.

Aínda que existen moitos outros blogues que tamén merecen este premio, dende Bibliobarro queremos declarar como Maneiros aos seguintes:

1. As Mariñas
2. Club de Lectura Balbordo
3. Mesturas
4. Biblioteca Ollos Grandes
5. Vilán
6. BiblioArzúa
7. O Segrel do Penedo
8. A Biblio
9. A Biblioteca de "Libruxa"
10. O recanto de Mik

Grazas polo que estamos a aprender de todos vós!

O Premio Cervantes

Hoxe entrégase o prestixioso Premio "Miguel de Cervantes".

Como é probable que aínda haxa por aí algún descoidad@ que non coñeza a historia deste cobizado galardón, pareceume unha boa idea elaborar unha presentación que resumise esta e que, ademais, incluíse a relación de autores premiados. Tampouco puiden resistir a tentación de engadir unha cita de cada un destes magníficos literatos, xa que poucas persoas hai que dominen o uso da palabra como eles.

Por certo, unha puntualización. Nas listas de candidatos sempre aparecen varias mulleres, pero, curiosamente, en 33 anos soamente houbo dúas escritoras que recibisen o premio. Casualidade ou machismo?

Presionade sobre a imaxe e poderedes ver a presentación.

Botemos unha man á Terra (pero non ao seu pescozo!)

Hoxe todos recordamos novamente que a Terra está enferma e que soamente nós somos os verdadeiros culpables do seu mal. Por ese motivo, tamén somos os únicos capaces de conseguir frear ese proceso de deterioración que cada vez resulta máis evidente.

Aquí tedes un pequeno documental no que se nos explica de forma moi sinxela a que é debido ese cambio climático do que todo o mundo fala e onde, ademais, se nos di que pequenas, pero ao mesmo tempo grandes cousas, podemos facer cada un de nós para intentar mitigalo.

Que fariamos sen as letras?

Algunha vez vos parastes a pensar cantas cousas se poden dicir cunhas poucas letras?

Publish at Scribd or explore others: letras

Os perigos da Internet

Dous axentes da Unidade de Delitos Informáticos da Policía Xudicial de Pontevedra estiveron hoxe no noso centro dando unha charla aos alumnos sobre a correcta utilización de Internet por parte dos adolescentes.
Basicamente, explicaron cales son os principais riscos que supón o emprego de programas non orixinais ou a descarga de música e películas mediante determinadas páxinas web. Pero, sobre todo, fixeron fincapé no fundamental que resulta non revelar nunca datos de carácter persoal cando se navega pola rede, a fin de evitar que alguén poida facer un uso indebido deles.

Realmente foi unha conferencia moi interesante, que conseguiu captar a atención dos rapaces dende o primeiro instante e que lles fixo comprender a necesidade de ser sumamente cautos á hora de compartir calquera tipo de información con outras persoas a través de Internet.

A continuación podedes ver un vídeo publicado en YouTube que trata, precisamente, sobre este tema:

E para rematar, vede como algúns culpan ás novas tecnoloxías web ata dos cambios nas relacións de parella:

(A tira é de Manuel Bartual)

Imaxes que "saben" a libros

Hai formas e formas!

Todos sabemos que Abril é o mes por excelencia dedicado aos libros. Durante estes días escoitamos falar continuamente do importante que é promocionar a lectura entre os nosos mozos.

Pero, realmente todo o noso esforzo está dando o seu froito? Estamos obtendo os resultados desexados?

Queridos bibliotecarios escolares, non nos debemos desanimar! Recordade que sempre podemos recorrer a métodos un pouco máis "persuasivos", aínda que esperemos non chegar a estar tan desesperados como para actuar do mesmo xeito que este "compañeiro":

Juan Marsé

O pasado mes de novembro, o escritor e guionista catalán Juan Marsé foi galardoado co Premio Cervantes 2008, o máis importante das letras hispánicas. Tras anos como favorito nas quinielas, finalmente, o autor de obras maxistrais como Últimas tardes con Teresa, Si te dicen que caí, El embrujo de Shanghai ou La muchacha de las bragas de oro, viu recoñecido o seu labor literario "por su decidida vocación por la escritura y por su capacidad para reflejar la España de la posguerra", tal e como manifestou o presidente do xurado.

Aínda que este home declarou que "la literatura no tiene nada que ver con los premios", igualmente confesou que, tras ser finalista en varias ocasións, a concesión deste galardón o puxo moi contento (o cal non é de estrañar, sobre todo tendo en conta que este ano está dotado con 125.000€).

A pesar de que el mesmo dixo "escribo para evocar algunas experiencias que me hubiera gustado tener", o certo é que as súas novelas lle reportaron un gran número de premios. En efecto, cando o próximo 23 de Abril, a súa Maxestade o Rei don Juan Carlos I lle faga entrega do prestixioso Cervantes, este pasará a liderar unha considerable lista de recoñecementos, entre os que destacan o Premio Planeta (1978), o Premio Juan Rulfo (1997) e o Premio Nacional de Narrativa (2001).

Pero Juan Marsé tivo outra gran paixón na súa vida: o cine. Posiblemente, este barcelonés sexa o autor español de quen máis novelas se levaron á gran pantalla. Con todo, máis dunha vez asegurou que "todas las adaptaciones que se han hecho de mis libros son muy malas", aínda que el mesmo asinase os guións.

En fin, o último galardoado co Premio Cervantes é un home de gran talento e forte carácter, que non ten papas na boca, polo que seguro que o seu discurso de agradecemento na cerimonia de entrega será digno de ser escoitado.

(Vía elmundo.es)

As "silenciadas"

Ben coñecida é a frase:
"Detrás de cada gran home sempre hai unha gran muller"
Para amosar unha vez máis que os ditos populares poucas veces se equivocan, aquí tedes os exemplos dunhas cantas literatas españolas que, a pesar do seu talento, por distintas razóns quedaron relegadas á sombra dos seus ilustres compañeiros.

María Lejárraga

María Lejárraga, máis coñecida como María Martínez Sierra, escribiu no exilio unha obra autobiográfica na que explicaba por que usou o nome do seu marido (Gregorio Martínez Sierra) como pseudónimo para facerse oír.
Era unha persoa cunha intensa vida socio-intelectual e comprometida coas mulleres da súa época. Escribiu libros co nome do seu marido, moitos deles sobre feminismo, que terían pasado desapercibidos de non ser publicados por un home. Esta confesión, con todo, non serviu para que recoñecesen o seu traballo, senón para que a acusasen de embusteira e traidora ao seu home.
O exemplo de María Lejárraga é un caso extremo e excepcional, pero serve para chamar a atención sobre o feito de que moitas mulleres desenvolveron un importante labor intelectual e reivindicativo que non se quixo recoñecer naquel momento.

Carmen de Burgos

Compañeira de Ramón Gómez de la Serna, foi outra das "silenciadas". Co pseudónimo de Colombine loitou polo sufraxio feminino e defendeu o divorcio escribindo nun xornal, ademais de publicar as súas obras. Por todo iso foi insultada ao longo da súa carreira e tachada de mala muller.

Concha Méndez

Foi tan respectable poeta como o seu marido e participou a partes iguais no labor editorial que ambos emprenderon e que se lle adxudicaba a el. Antes de casar con Altolaguirre soportara un longo e humillante noivado con Buñuel, quen sempre se opuxo a que escribise.

Ernestina de Champourcín

Foi unha das poetas máis importantes da Xeración do 27 e unha gran tradutora, polo que sorprende que o seu traballo pase desapercibido. O seu marido foi un poeta menor, Juan José Domenchina, e, con todo, si aparece entre os poetas do 27.

Carmen Conde

Casada co poeta Antonio Oliver Belmás, soportou que este censurase e destruíse a súa obra e ela deixoullo facer porque pensaba que actuaba como seleccionador do que escribía. Chegou un día no que o poeta se deu de conta do seu erro e, entón, permitiulle escribir e publicar.

Zenobia Camprubí Aymar

Para moitos, Zenobia é o caso máis representativo desas mulleres que permaneceron voluntariamente na sombra. Nunca se afondou moito sobre a influencia dela na obra de Juan Ramón Jiménez, pero hoxe todo o mundo recoñece xa que esa influencia está patente en todos os seus libros.

Ademais disto, Zenobia escribiu diversas obras antes de coñecelo e fixo varias traducións de libros ao castelán, entre as que destacan os textos de Tagore.

Esta non é máis que unha pequena mostra desas mulleres que sufriron do exilio intelectual nunha época na que o home era o único con poder para expresar a súa ideoloxía e o único con poder de decisión sobre quen podía ter a palabra e quen non.

Ciencia é nome de muller

De todos é sabido que a Ciencia foi durante séculos campo case exclusivo dos homes, ata o punto de que aquelas mulleres que ousaban dedicar a súa vida á investigación eran tachadas de tolas ou de inxenuas.
Con todo, ao longo da Historia foron moitas as científicas que co seu tesón e traballo realizaron importantes descubrimentos e chegaron a conseguir grandes logros, aínda que estes non sempre lles fosen recoñecidos.

Coa intención de que os nosos alumnos identifiquen polo menos a algunhas desas "heroínas", e aproveitando que durante este mes de marzo o tema elixido dentro do Proxecto Lector é MULLERES, os Departamentos de Matemáticas e Física organizamos unha pequena exposición dentro do Instituto, titulada "A muller, innovadora na ciencia".
Trátase de 21 pósteres nos que se fai un repaso á vida e traxectoria profesional doutras tantas científicas (matemáticas na súa maioría), dende a Antigüidade ata os nosos días.

BubbleShare: Share photos - Easy Photo Sharing

As primeiras reaccións por parte dos rapaces xa se fixeron escoitar, sorprendéndolles especialmente o feito de que entre elas haxa unha galega, aínda que tampouco lles pasou desapercibido que moitas colaborasen nos traballos doutros científicos de gran renome e que, a pesar diso, soamente sexan lembrados estes.

Oxalá esta iniciativa sirva para que os nosos mozos valoren un pouco máis a estas extraordinarias mulleres!

Aquí tedes o cartel elaborado para a exposición. Se picades sobre el teredes acceso a un documento PDF no que se inclúen todos os pósteres. Merece a pena que lles botedes unha ollada.

O fillo estragador

Os rapaces e rapazas de 1º de ESO estivemos traballando o tema do perdón. Fixémolo utilizando unha das mellores historias que contou Xesús, a cal amosa a actitude dun pai (que ben podería ser igualmente unha nai) que ama ao seu fillo sen condicións, que o acolle e perdona. Tamén vimos como nós actuamos moitas veces como o irmán maior desta parábola, xulgando e condenando aos demais.
Xesús falaba de Deus como ese pai acolledor, que aos ollos dos veciños ata podería parecer parvo.

A continuación tedes o resultado do noso traballo. Premede sobre a imaxe se o queredes ver.

Mulleres pioneiras

No Día Internacional da Muller, Bibliobarro quere dedicar un recordatorio a algunhas das españolas que coas súas accións demostraron a todos que o termo "sexo débil" non se refería en absoluto a elas, servindo así de exemplo a moitas outras que se atreveron a seguir as súas pegadas.

Premede sobre a seguinte imaxe e poderedes ver un Power Point coas biografías desas pioneiras.

It's time to change

Poucos artistas como o cantante colombiano Juanes saben demostrar a súa habilidade para compoñer temas cuxas letras espertan a conciencia social, facendo sempre un chamamento á PAZ e ao derrubamento de todas as fronteiras que interfiran con esta.

Por este motivo, nun día coma hoxe, queremos berrar moi alto unha das frases incluídas na súa canción "Odio por Amor":

"É tempo de mudar na mente de todos o odio por amor!!"

Aínda que, como se adoita dicir, para gustos non hai nada escrito, sinceramente cremos que este é un tema moi fermoso, cunha mensaxe que oxalá algún día deixe de ser unha utopía. Quizais dependa de vós que todo o odio que algúns nos queren contaxiar cara aos demais, finalmente se acabe convertendo en amor. Pero, mentres iso non suceda, sempre poderemos soñar con que chegue a suceder.

Aquí tedes o videoclip da canción coa súa letra. Cantádea.

Gandhi, símbolo da Paz e a Non Violencia

Mahatma Gandhi non gobernou ningún país, pero conseguiu o que ninguén conseguira antes: conduciu a toda unha nación cara á liberdade e foi a esperanza dun pobo, a India. Tras defender os dereitos dos cidadáns de orixe non europea en Sudáfrica, país no que comezara a traballar como avogado, decidiu que os hindús se converteran en cidadáns de segunda clase na súa propia terra e conseguiu facer sublevar a este pobo en contra do réxime do Imperio Británico, mediante a doutrina da non violencia.

Mañá, aniversario da súa morte e aproveitando que todos imos falar da Paz e da Non Violencia, sería unha ocasión inmellorable para visionar de novo (ou por primeira vez os máis novos) a marabillosa película de 1982, gañadora de 9 Oscars, que recrea con todo detalle a vida de Gandhi, as súas ideas e o poder que alcanzou. Unha obra mestra, unha mirada ao corazón e á alma dun home cuxa vitoria cambiou o mundo para sempre.

A continuación tedes o trailer. Aínda que estea en inglés e sexa máis ben longo (a película tampouco é curta), asegúrovos que paga a pena botarlle unha ollada, pois as imaxes son espectaculares.

Que pensan eles?

Quizais xa esteades fartos de escoitar falar de guerras, desas guerras que afectan a persoas que non coñecemos e que viven tan lonxe de nós. Ata pode que creades saber quen ten a culpa de todas esas mortes que día tras día aparecen abrindo os telexornais. Pero, algunha vez vos parastes a pensar o difícil que pode ser para un neno entender por que todo o seu mundo vén abaixo? Seriamos nós capaces de seguir educando aos nosos fillos da forma correcta se estivésemos no medio de tanto horror? Ao final, non acabaría sendo moito máis fácil deixarse levar polo odio e polo resentimento e transmitirllos tamén a eles?

Hoxe, na véspera da conmemoración do Día Internacional da Paz e a Non Violencia, queremos dedicar unha mirada especial a eses "nenos da guerra", e intentar imaxinar que pode pasar polas súas cabezas. Por iso, dende aquí vos invitamos a ler Irmán do Vento, un fermoso libro escrito por Manuel Lourenzo e editado por Xerais.

O protagonista de Irmán do Vento é Khaled, un mozo dunha apartada aldea de Iraq que leva unha vida normal coa súa familia e amigos ata que comeza a guerra. O libro é a crónica da destrución inexorable de todo o que é Khaled e do que soña ser. Trátase dunha novela de aventuras na que o autor utiliza dous narradores: un que introduce a acción e outro o propio protagonista, que contan o que lle sucede ao mozo no medio da guerra.
A acción transcorre en dous tempos. No primeiro, un dos narradores dá conta de como o protagonista da historia entra na súa vida e, máis tarde, reencóntrase con el para darlle a súa voz e relatar as condicións de vida do seu pobo en tempos de guerra.
En fin, esta novela reflecte como o sector máis inocente da sociedade, a infancia, vive un conflito bélico e sofre as consecuencias máis duras, sen ser consciente das causas que o provocan nin das circunstancias en que se desenvolve.

Non miremos cara a outro lado

Nunca se debe ser alleo ao sufrimento do próximo, nin pensar que as cousas non van connosco. Se o facemos, quizais algún día nos suceda o que ao protagonista do seguinte poema:

PRIMERO COGIERON...

Primero cogieron a los comunistas,
y yo no dije nada por que yo no era un comunista.
Luego se llevaron a los judíos,
y no dije nada porque yo no era un judío.
Luego vinieron por los obreros,
y no dije nada porque no era ni obrero ni sindicalista.
Luego se metieron con los católicos,
y no dije nada porque yo era protestante.
Y cuando finalmente vinieron por mí,
no quedaba nadie para protestar.

Bertolt Brecht